День: 16 апреля 2020

Լինում է չի լինում մի տղա է լինում։ Այս տղան մի սղոց է ունենում։ Մի օր նա այդ հրացանը տալիս է իր եղբորը, որ նա գնա որսի։ Այս ընկերը վերցնում է տղայի տված դանակն ու գնում է անտառ սունկ հավաքելու։ Հավաքում է, հավաքում մեր քեռին հատապտուղները, լցնում զամբյուղի մեջ և վեռադառնում տուն։ Դպրոցում նա բացում է մրգերով լի դույլը, բայց տեսնում է որ այն դատարկ է։
Գալոյան Միկա

Մայրիկը երեխաներին պատմում է երեք խոզուկների մասին հեքիաթ.
—Լինում են չորս խոզուկներ։

-Չէ՜ մայրիկ, երեք խոզուկ։

-Հա, հա ճիշտ է, երեք խոզուկ, նրանք ապրում են մի շքեղ պալատում և ամեն ինչ ունեն։

-Ո՜չ մայրիկ, նրանք տուն չունեն, դեռ նոր պետք է կառուցեն։

-Ճիշտ եք, առաջին խոզուկը իր տունը պատրաստում է շաքարից և շոկոլադից.

-Ախր չէ մայրիկ, ծղոտից է պատրաստում տնակը:

-Կներեք, այո՝ ծղոտից: Երկրորդ խոզուկը իր տնակը պատրաստում է պաղպաղակից և գաթաներից.

Երեխաները այս անգամ էլ են հուշում մայրիկին, որ փայտից է տնակը:

-Երրորդ խոզուկը գայլի օգնությամբ պատրաստում է իր տնակը ծիրանի ճյուղերից:

-Չէ, մայրիկ, երրորդ խոզուկը ամենախելացին էր և պատրաստեց իր տունը քարից.

-Հետո խոզուկները աղվեսին և նապաստակին հրավիրում են թեյ խմելու․

-Մայրի՜կ, սխալվում ես, գայլը հերթով քանդեց նրանց տները, բայց քարից տունը չկարողացավ: Իսկ խոզուկները նրան եփեցին կաթսայի մեջ: Մարգարյան Արիանա

Ժուկով-ժամանակով մի պալատում ապրում էին երեք եղբայրներ՝ փոքրը, միջինը, մեծը․․․
Է՜- խառնեցի՝ մեծը ,միջինը, փոքրը։ Մի օր նրանց մայրը՝ թագավոր Աննան ։էլի շփոթեցի, ոչ թե թագավոր, այլ թագուհի։ գնաց շուկա․ Ոչ՛ ի՞նչ շուկա, ախր չէ՞ որ նա թագուհի էր․․․
Երբ եկավ ճաշի ժամը, տղաները սկսեցին սեղան գցել։ Վայ՜ գլխումս ամեն ինչ իրար է խառնվել, տղաները չէին սեղան գցում ՝ աղախիններն էին գցում։ Տան ամենագլխավորը ՝ շնիկը, նստեց սեղանի ամենավերևում։ է՜ կրկին խառնեցի․ տան ամենագլխավորը շնիկը չէր՝ թագավորն էր։ Թագավորի ընտանիքում լաց ու կոծ էր։ Չէ ի՞նչ եմ ասում, նրանց մոտ քեֆ ու ուրախություն էր։Եթե այսպես շաուրնակվի, դուք իմ հեքիաթից ոչինչ չեք հասկանա, ավելի լավ է մի քիչ խաղամ հանգստանամ նոր շարունակեմ ․․․,- երևի արդեն հասկացաք, ոչ թե խաղամ հանգստանամ այլ․․․
Մուրադյան Հովհաննես

Ցնցուղ քույրիկը․ Հարությունյան Խորեն

Լինում է չի լինում երեք ուլիկներ են լինւմ՝ Նունու, Դիդի, Լոլո։
-Է՜ պապիկ խառնեցիր՝ խոզուկներ, անունները՝ Նուֆնուֆ, Նիֆնիֆ և Նաֆնաֆ։
-Նրանք որոշեցին լողավազան պատրաստել։
-Պապի՛, տներ՜, տներ՜։
Մեկը որոշեց տունը պատրաստել քանոններով, մյուսը նապաստակներով իսկ երրորդը նկարներով։
-Է՜ պապիկ էլի շփոթեցիր՝ քարով, փայտով ու ծղոտով։
ՈՒ  այսոպես պապիկը ամբողջ հեքիաթը խառնեց իրար։
Բալաբանյան Էլինա

Լինում   է  չի  լինում  Ստելլա  անունով  մի աղջիկ է լինում։ Մի օր Ստելլան հագնում է իր գեղեցիկ շորերը, ապա լողազգեստը, լողի ակնոցները և գնում խաղահրապարակ։  Մեկ էլ  տեսնում  է  ճոճանակին   նստած է Անահիտը՝ մայրիկի  բարձակրունկ կոշիկներով, արևային ակնոցներով, պաղպաղակի կարկանդակ է ուտում։ Այդինյան Ստելլա

Մի կին գնաց հեռու երկիր աշխատանք անելու։ Ընկավ մի գյուղ։ Տեսավ այս գյուղի մարդիկ ձեռով են ծառ ջրում։

— Ախպե՛ր,- ասավ,- ինչո՞ւ եք ձեռով ծառ ջրում, մի՞թե ցնցուղ չունեք։

— Ցնցուղն ի՞նչ բան է,- հարցրեցին գյուղացիք։

Կինը իր ցնցուղնը գոտկից հանեց, ծառը ջրեց, մանրեց, հողը փափկացրեց։ Գյուղացիք այս որ տեսան, վազեցին գյուղամեջ, ձայն տվին իրար․

— Տո՛, եկե՛ք, տեսե՛ք ցնցուղ քույրիկը ինչ արավ։

Գյուղացիք հավաքվեցին ցնցուղի տիրոջ գլխին, խնդրեցին, աղաչեցին, շատ ապրանք տվին ու ցնցուղն ձեռքիցն առան։

Ցնցուղն առան, որ հերթով ջրեն իրենց ծառերը։

Առաջին օրը տանուտերը տարավ։ Ցնցուղը վերցրեց թե չէ, ամբողջը թափեց վրան։ Գոռալով ընկավ գյուղամեջ։

— Տո՛, եկե՛ք, եկե՛ք, ցնցուղ քույրիկը կատաղել է, ոտս ջրեց։

Գյուղացիք եկան, հավաքվեցին, փայտերն առան, սկսեցին ցնցուղին ծեծել։ Ծեծեցին, տեսան՝ բան չդառավ, փայտերը կիտեցին վրան, կրակեցին։

Բոցը բարձրացավ, չորս կողմը բռնեց։ Երբ կրակն իջավ, եկան բաց արին, տեսան՝ ցնցուղը հալել է։

— Վա՜յ, տղե՛ք, ցնցուղ քույրիկը բարկացել է, տեսե՛ք՝ ոնց է հալել, որտեղ որ է, մեր գլխին մի փորձանք կբերի։ Ի՞նչ անենք։ Մտածեցին, մտածեցին ու վճռեցին՝ տանեն բանտը գցեն։

Տարան գցեցին տանուտերի մարագը։ Մարագը լիքը դարման էր․ գցեցին թե չէ՝ կրակն առավ, բոցը երկինքը բարձրացավ։

Գյուղացիք սարսափած վազեցին տիրոջ ետևից․ «Ե՛կ, աստծու սիրուն, ցնցուղ քույրիկին բա՛ն հասկացրու»։

— ԷԷԷ՜, բայց կարծես այս պատմությունը սխալ գրեցի։ Պետք է կացին ախպոր մասին գրեի, այլ ոչ թե ցնցուղ քույրիկի։

Հարությունյան Խորեն